Hayat öyle pervasızdı ki...Zaman değildi oysa acımasız olan...
Zamanın içine monte edilmiş, karşısında eğreti duran bizlerdik asıl acımasız...
Hep zamanı suçladık...
"Yavaş koşşş...Yetişemiyorum..." diye naralar attık arkasından...
Oysa hiçbir suçu yoktu zavallıcığın....
O da istemezdi böyle olsun...O da yorgun, bitkin...
"Büyüyün..!" emrini o vermemişti...
"Randevu" diye bir kavramda yoktu doğasında...
"Çalışın...!"
"Para kazanın..."
"Her eve 2 araba..."
"Trafik ışıkları..."
"Mesai saati..."
.
.
.
Tüm bunlar ve daha niceleri zamanın suçu değil...
Bakın büyüttünüz içinizdeki çocuğu...
O bile koşar adım uzaklaştı sizden...
Sıktınız...
Yıprattınız...
Oyuncaklarını alıp çöpe attınız...
En sevdiği oyuncağıydı balon...Ona bile tahammül edemediniz...Patlattınız...Patlatmaya mecbur bırakıldınız...
Duvarlara yazı yazmasını bile engellediniz....
Rengarenk kalemleri vardı onun...Artık yok...
İçinizi kıpırdatan o küçücük çocuğun varlığı bile ağır geldi size...
Neden?
Patron olmak için...
Saygı görebilmek...
Para kazanabilmek için...
Bindiğiniz arabalar, oturduğunuz villalar bile mutlu etmiyor sizi artık...
Daha da beter olacaksınız...Olacağız....
***
Onu geri getirin...
Nereye saklandıysa, nereye kaçıp gittiyse bulun onu....
Çok geç olmadan elinize bir külah dondurma alıp koyulun yola...Çıkarın onu saklandığı yerden...
***
Zamanın akıp gitmesine inat...Unutmayın hiç bir şey için geç kalmış sayılmazsınız....
Gitti demeyin....
Haydi...
Bir kez olsun şansınızı deneyin....
